همه شب تا به سحر خواب حرم می بینم

از غم دوری بین الحرمین غمگینم

کربلای تو مرا شهره ی شهرم کرده

کاش یک بار دگر کنج حرم بنشینم

چای روضه صحبتش از چای معمولی جداست

اهل چایی نیستم این نیتش صرفا شفاست

ما نمک پرورده این خاندان هستیم و بس

هرکسی سائل شود اینجا یقینا پادشاست

آرزو یعنی که با چشمای خیسم بنگرم :

پنج کیلومتر دیگر تا به شهر کربلاست